Kreszendo~

Nazwa: Niekoniecznie tak jak w muzyce, ale jednak - istniejące. Ona to Crescendo. C r e s c e n d o, chociaż na pierwszy rzut oka nic na to nie wskazuje. W ruchach jest płynna, jak legato. W myśli, a jednocześnie w sercu wiruje rozwścieczone allegro, natomiast w mowie język stuka o podniebienie, tworząc staccato.
Ale gdzie... TA dynamika?
W oczach. Chowa się, ale jest. Przenika złośliwie tak jak jej ogniki - dynamicznie. Dlatego Crescendo.

Wiek: Sześćdziesiąt trzy lata. Z wyglądu... Bo ja wiem, 19? Może mniej.

Grupa: Laleczka.

Typ: Eteryczna! Ah, zaraz. To nie typ, tylko cecha. W takim razie - lalka materialna.

Ranga: Błękitna róża. Tylko nie pomyl z niebieską!

Moc: Tango ogników brzmi niezwykle widowiskowo, czasami też takie bywa. Ale... nie chodzi tu o walory estetyczne, a o skuteczność.
Do rzeczy.
Ogniki to zwinne, małe żyjątka, przypominające jasnoniebieskie kłębki światła. Coś w tym jest. Przypominają duszki, prawda? W rzeczywistości są to skupiska magicznej energii. Z pewnością nie odgryzą przeciwnikowi ręki, nie podrapią go, czy nie poharatają w inny sposób.
W takim razie co one właściwie robią?
Są świetnymi poszukiwaczami. W walce potrafią skołować przeciwnika, fruwając tam i z powrotem, oraz raz po raz poświecić po oczach nieco mocniej, aniżeli powinny.
Działają jak ogień, tylko w drugą stronę. Mianowicie... Są przeraźliwie zimne. Mrożą. Zamrażają. Właśnie tak!

Charakter: Paskudna, zepsuta przez te wszawe czasy, krnąbrna dziewucha!
Żartowałam.
Istotnie, Crescendo łamie wiele schematów, jakie są narzucone poprzez miano Różanej Panny. Aczkolwiek wiele jej cech świadczy też o tym, że nie stała się nią przez przypadek. To przeznaczenie. Los. Jak zwał, tak zwał. To wciąż dama.
Osobowość Crescendo nie jest aż tak dynamiczna jakby wskazywała na to jej nazwa.
Jest spokojna, a w żyłach niebieskowłosej płynie krew tak zimna, jak jej ogniki. To dziwne, prawda? W końcu... Jest ona pompowana z cieplutkiego jak czerstwe bułeczki serca.
Jej usta notorycznie rozciągnięte są w szczerym, łagodnym uśmiechu. Spokojnym. Zrelaksowanym. Dlatego też przyznaję, że dzięki swojemu usposobieniu, Crescendo koi swoją obecnością i działa na zszargane nerwy jak kawał zimnego, surowego mięsa na limo pod okiem.
Dodatkowo plusuje u niej fakt, że jest pomocna, życzliwa i jeśli trzeba, to sypie dobrymi radami niczym magik królikami z kapelusza. Stfu, z cylindra. Na Brodłeju.
Lubi ludzi. Chciałaby przynieśc szczęście i dumę swojemu medium, stając się superlaską Alicją.
Ah, no właśnie! Stosunek do Alice Game! Widzicie, nasza Crescendo dąży do stania się najdoskonalszą laleczką, ale nigdy nie zaatakowałaby swojej siostry jako pierwsza. Pod tym względem Błękitna Róża jest niezwykle bierna. Na tapczanie siedzi leń.
Kocha Ojca do tego stopnia, że szuka go w mijających ją mężczyznach. Właśnie dlatego czasem odnosi się zalotnie do ludzkiej płci brzydkiej.
Są momenty, w których uśmiechnięta twarzyczka Crescendo zmienia się w burzliwą buźkę, wykrzywioną w grymasie, który zaraz pierdyknie Cię piorunem. Kiedy? Rzadko. Dlaczego? Haha, cóż. To hipokryzja sama w sobie. Paradoks. Mianowicie, Crescendo bardzo nie lubi ciepłych kluch. Tak, lubi pomagać, ale nawet stawem nie kiwnie w kierunku ciamajd życiowych, lub wyuzdanych panienek/chłopców, pławiących się we własnej doskonałości. Bo to właśnie o doskonałość nasza niebieskowłosa walczy i zabiega.
Brzydkie wady. Nie lubi ich, ale zostawia je w spokoju. Kiedy zostanie Alicją, same znikną.

Wygląd: Sh, shhh. Chciałabym napisać wiele o wadach jej wyglądu, ale to laleczka. Sztuczne piękno. Brzydota ma bana na Crescendo, przepraszam.
Jest ładna. Śliczna, niewątpliwie. 55 centymetrów czystego, alabastrowego uroku. Szklane patrzałki, które wlepiają się w Ciebie, odlane w prawdziwym błękicie. Są takie spokojne. Harmonijne. Ciekawe, czy potrafią być też cwane. Huh.
Nie ma nic bardziej niebieskiego. Chociaż... Cóż, chyba jedynie z jej oczami mógłby rywalizować każdy włosek, znajdujący się na jej głowie, tworzący wodospad wyrazisty bardziej niż akwamaryn, ale mniej niż szafir. Włosy. Mięciutkie i pachnące borówkami i jagodami. Do zjedzenia.
Porusza się, lekko. Delikatnie. Ledwie słychać jej chód, przeważnie jest to szelest jej sukienki. Biała, rozkloszowana suknia z falbankami i zakolanówki, zakończone nieskończoną ilością lamówek, tasiemek i wstążek. Zapinana z tylu na guziki, a z przodu ma wiązanie gorsetowe - jak u prawdziwej damy. Trzyma się na takiej masie tiulu, że z pewnością sam ten materiał kosztowałby więcej niż cała sukienka.
Buciki ma białe, wiązane - na płaskim, coby się lepiej chodziło. Drepcze to takie, czasem lekko jak wiatr, a czasem kołysząc zalotnie biodrami. Sztucznymi biodrami. Szkoda, czyż nie?
Ah, warto też dodać że nie nakręcisz jej, przekręcając kluczyk w dziurce na jej plecach, bo owej dziurki zwyczajnie tam nie ma. Ona połyka klucz, owszem, ale... od wewnętrznej strony uda.
Odważysz się?

Ciekawostki: - Kocha całym swoim porcelanowym serduszkiem czekoladę miętową,
- Czyta. Jest urzeczona zapachem książek, oraz wiedzą jaką można z nich czerpać.
- Wstyd się przyznać, ale nie potrafi tańczyć.
- Boi się... motyli. Nie śmiejcie się, okej? To są skrzydlate bestie. A fe!